André Heiniger, tweede Rolex president en opvolger van de stichter Hans Wilsdorf, was een echte visionair. Zijn mening was dat de oorspronkelijk zeer kostbare quartz horloge snel volstrekt banale zou zijn. Dit was al gebeurd met transistor radio's, tv-toestellen, en zakrekenmachines.
Top-kwaliteit mechanische bewegingen zou altijd duur en exclusief blijven als gevolg van de grote hoeveelheid hooggekwalificeerde arbeid die nodig is voor de productie van de onderdelen en het assembleren. Het onontkoombare feit dat een mechanisch apparaat alleen de tijd bij benadering kan vertellen kan gemakkelijk worden verborgen door het schrijven van “overtreffend chronometer, officieel gecertificeerd” (dwz, het COSC certificaat) op de wijzerplaat. Dit betekent een dagtarief van plus-zes / minus-vier seconden per dag. Te zijner tijd, elke horlogemerk in de “luxe” sector gekopieerd concept van Heiniger's. Rijke mensen niet een instrument dat moment vertelt nodig hebben: ze willen een mooie en exclusieve object op hun pols.
